Χθες το βράδυ, εκεί που ο Μορφέας ετοιμαζόταν να με πάρει στην αγκαλιά του, μια σκέψη ήρθε στο μυαλό μου και με κράτησε ξύπνια για πολλή ώρα...
Δεν με αγάπησες ποτέ όπως θα ήθελα να αγαπηθώ..
Δεν με έκανες ποτέ να νιώσω πως είμαι μοναδική..πως ο κόσμος είναι όμορφος γιατί απλά υπάρχω εγώ για να σου ομορφαίνω τη ζωή...
Δεν με έκανες ποτέ να νιώσω πως είμαι το πλάσμα που σε ολοκληρώνει, που πλησιάζει έστω την ολοκλήρωση..
Δεν με έκανες να νιώσω ποτέ τόσο ποθητή, ώστε ολόκληρο το κορμί σου να παίρνει φωτιά στο άγγιγμα μου..
Και όλα αυτά..τη στιγμή που εγώ έδωσα και την ψυχή μου για σένα..που τα παράτησα όλα για να είσαι εσύ καλά.. για να είμαστε μαζί..
Που και μόνο στο βλέμμα σου καιγόμουν...που στο φιλί σου αναριγούσα ολόκληρη... που το χαμόγελο σου απλά έφερνε τον ουρανό στη γη...
Ήταν όλα άδικα τελικά??
Αληθεύει λοιπόν... Πάντα ο ένας αγαπάει πιο πολύ απο τον άλλον...όχι και τέτοια διαφορά όμως ρε φίλε....
