Καθόμουν και χάζευα τη βροχή έξω απο το παράθυρο. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή σε μια χαζή και αδιάφορη ταινία. Για να σταματήσω να σκέφτομαι, άρχισα να παρακολουθώ. Όπως φανταζόμουν στην αρχή, η ταινία ήταν εντελώς προβλέψιμη,με συγκεκριμένους διαλόγους και μέτριο καστ.
Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις όμως, και με έκανε να θέλω να γράψω γι΄αυτό, ήταν το γεγονός πως η πρωταγωνίστρια του έργου, παρόλο που είχε το καλό παιδί στα πόδια της να την παρακαλάει, πάντα τον γείωνε και πήγαινε με τον αλήτη...
Ντάξει, στο τέλος καταλήγει με το καλό παιδί, γιατί είναι ταινία..στην πραγματικότητα όμως, η πρωταγωνίστρια φτύνει το καλό παιδί, και φεύγει με τον αλήτη για Μπαχάμες.
Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα μια τρελή ταύτιση με το καλό παιδί... είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή, η μη προτεραιότητα. η "best friend"...
Γιατί να μην μπορώ να είμαι ο αλήτης της ζωής μου?
Γιατί να πρέπει να δέχομαι πίσω όσους γυρνάνε μετανιωμένοι, ξέροντας πως στην πρώτη ευκαιρία θα φύγουν και πάλι και θα μείνω μόνη?
