Προσπάθειες αυτονομίας...

Μου αρέσει πολύ να φιλοξενώ κόσμο στο σπίτι μου... θες γιατί είναι μεγάλο ( δύο κρεβάτια και ένας καναπές), θες γιατί είναι σχετικά κέντρο, θες γιατί έτσι νιώθω πως μου λείπει λιγότερο ο Λομπάκος μου... όπως και να'χει αυτές τις μέρες φιλοξένησα ένα απο τα πιο καλόψυχα άτομα που έχω στη ζωή μου.

Εννοείται πως περάσαμε υπέροχα. Αυτές τις τέσσερις μέρες, έζησα ξανά τα πάλαι-ποτέ φοιτητικά μου χρόνια, πήγα στα μέρη που σύχναζα, γέλασα, έκλαψα, σκέφτηκα, έκανα βόλτα παραλία, έφαγα μέχρι σκασμού, κλπ κλπ κλπ...

Το κακό όμως, είναι πως σου φέρνει στο μυαλό, πράγματα, σκηνικά και τρόπο ζωής που έχεις προσπαθήσει με χίλια ζόρια να αποβάλλεις απο τον οργανισμό σου.. σου θυμίζει πόσο ξέγνοιαστα περνούσες..που ξυπνούσες οτι ώρα ήθελες..που έλιωνες στους καφέδες..που έβλεπες ταινίες μέχρι τα ξημερώματα..που συζητούσες στη βεράντα και γελούσες και ξυπνούσες τους γείτονες....

Πριν λίγο την πήγα στα ΚΤΕΛ και θα πήγαινα γυμναστήριο. Επειδή όμως είμαι και ολίγον loner, προτίμησα να κάνω τη σαλάτα μου, να ακούσω λαλά και να χαζέψω στο νετ, σε μια προσπάθεια να περάσω λίγο me-time...να ξαναβρώ την αυτονομία μου...

Και συνεχίζουμε...σήμερα το βράδυ, θα περιμένω τον άγγελο μου... και πάει λέγοντας...

«Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...»

«Καλημέρα», είπε η αλεπού.
«Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ό μικρός πρίγκηπας, που στράφηκε μα δεν είδε τίποτα.
«Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «κάτω απ' τη μηλιά...»
«Ποια είσαι;», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Είσαι πολύ όμορφη...»
«Είμαι μια αλεπού», είπε η αλεπού.
«Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. «Είμαι τόσο λυπημένος...».
«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου», είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη».

«Α! συγνώμην» έκανε ο μικρός πρίγκηπας. Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: «Τι σημαίνει «εξημερώνω»;» (...)
«Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
«Δημιουργώ δεσμούς;»

«Βέβαια», είπε η αλεπού. «Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...»

«Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...»

«Μπορεί», είπε η αλεπού. (...) Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: «Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μού είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...» Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: «Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού.

Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω».
«Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω».
«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού.
«Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας.
«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού.
«Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!»
«Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.»

Everytime I look into your eyes, you make me love you...

You're the piece that makes me whole....
Απλά, καθάρα και ξάστερα.

Εσύ φταις...

Όταν ξυπνάω και το πρώτο ''καλημέρα'', βγαίνει απο τα χείλη σου, εσύ φταις..
Όταν μου χαμογελάς.. και με φιλάς γλυκά..και τρέμω ολόκληρη, εσύ φταις...
Όταν φεύγεις το πρωί και κοιμάμαι στο μαξιλάρι σου για να μυρίζω το άρωμα σου, εσύ φταις..
Όταν μου μαγειρεύεις, κάνοντας φιλότμιη προσπάθεια -κι ας μην το χεις-, εσύ φταις...

Εσύ φταις αγάπη μου..εσύ είσαι η άγκυρα μου... είσαι ο λόγος να ξυπνάω το πρωί, πάντα με την ίδια αγωνία..οτι θα είσαι εκεί και σήμερα...οτι θα με αγκαλιάσεις..θα μου χαιδέψεις τα μαλλιά...και όταν μου χαμογελάσεις...τότε θα σε ερωτευτώ και πάλι, για άλλη μια μέρα...