Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Κανείς για ιππασία...????

Ούσα ρομαντικό παιδάκι, εννοείται πως θα σκεφτόμουν κάτι γλυκό, όμορφο και απλά τέλειο για να γιοράσουμε την πέμπτη μας επέτειο....σκέφτηκα λοιπόν, μιας και το θέλαμε και οι δύο, να μπω στη διαδικασία να ψάξω που μπορούμε να κάνουμε ιππασία...


Φαντάστηκα οτι θα μου έβγαινε ο πάτος και θα πλήρωνα και ένα σωρό λεφτά...αλλά ήξερα πως άξιζες όλη την ταλαιπωρία οπότε μπήκα στον κόπο να ψάξω. Δεν περίμενα ποτέ πως θα έβρισκα αυτό.

Μιλάμε για κανονική Western City. Με το Saloon της και με τα όλα της. Μια Άγρια Δύση στο Λευκοχώρι Θεσσαλονίκης.
Στο αγρόκτημα είναι φανερό πως έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, το οποίο συντηρείται απο την οικογένεια Ζιώγα. Όλοι τους εξυπηρετικότατοι, απλοί άνθρωποι και ο δε μπαμπάς της οικογένειας θεόμουρλος! (Όταν βέβαια σου μιλάει για τα άλογα και την ιστορία τους, απλά χαζεύεις).

Στην αρχή, είχαμε χεστεί πάνω μας γιατί δεν είχαμε ξανανέβει ποτέ σε άλογο. Το γεγονός όμως οτι όλη η οικογένεια το αντιμετώπιζε τόσο φυσικά, μας έκανε και εμάς να χαλαρώσουμε..

Κάθε αρχή και δύσκολη και εννοείται πως απο τα πιο δύσκολα ήταν το ανέβασμα. Αυτό που με εντυπωσίασε όμως, είναι πως και στο ανέβασμα και στο κατέβασμα, είχαμε ελάχιστη βοήθεια. Αυτό δεν έγινε σε καμία περίπτωση λόγω έλλειψης βοήθειας ή ανευθυνότητας απο τους ιδιοκτήτες. Αντιθέτως, λόγω υπερβολικής εμπιστοσύνης στα άλογα τους!! Που πραγματικά, τέτοια άλογα, και εγώ θα τους είχα τρελή εμπιστοσύνη!!































Ντάξει, για την αίσθηση πάνω στο άλογο, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Απόλυτη χαρά... ελευθερία...όταν εξοικειώνεσαι με το άλογο σου..το οποίο επιλέγεται απο τον ιδιοκτήτη με βάση την προσωπικότητα σου και του αλόγου σου (εγώ είχα τον Ronaldo, ένα γρήγορο και πολύ όμορφο άλογο και εσύ είχες τη Νεφέλη), λίγος πόνος βέβαια στους προσαγωγούς ( όπως και να το κάνουμε)...και ιδιαίτερα προσιτές τιμές.

10 Favorite Parts

1. Όταν χτύπησα το Ρονάλντο φιλικά στην πλάτη μετά απο ένα δύσκολο σημείο ανάβασης και ήμουν σίγουρη πως με κατάλαβε....

2. Η πανοραμική θέα του χωριού..(μην φανταστείς καμιά πόλη του Φωτός, αλλά είχε θέα).

3. Το χαμόγελο σου πάνω στο άλογο που έφτανε μέχρι τα αυτιά...

4. Η τέλεια μπύρα που σερβίρουν, που δεν την έχουμε βρει πουθενά αλλού...

5. Το πυργάκι, στο οποίο μπορούν να μείνουν μέχρι έξι άτομα και είναι άνετο, cosy και με τζάκι. Είναι ιδανικό, μετά απο μια δύσκολη μέρα για ξεκούραση και για ένα ατελειώτο παχνίδι μια νύχτα στο Παλέρμο στο μεγάλο δωμάτιο. Τις καθαρές μέρες, ακούσαμε οτι βλέπει μέχρι το Θερμαϊκό. Να ένας λόγος να ξαναπάμε...







6. Η εκπληκτική εφημερίδα που εκδίδει το αγρόκτημα, που περιέχει εκτός απο τα νέα του αγροκτήματος, και νέα γύρω απο την ιππασία και τα άλογα καθώς και συγκροτήματα με country μουσική.

7. Το φαγητό (που δεν προλάβαμε να δοκιμάσουμε, αλλά είναι ένας λόγος για να ξαναπάμε μιας και φαίνεται πεντανόστιμο).

8. Η δυνατότητα για τοξοβολία, paintball και ροντέο στο αγρόκτημα....

9. Οι μονοήμερες εκδρομές που διοργανώνονται απο τους ιδιοκτήτες και σου δίνουν τη δυνατότητα για μια εκπληκτική εμπειρία πάνω στο άλογο..

10. Τέλος, η αγάπη αυτών των ανθρώπων για τα άλογα, που πραγματικά ξεχύλιζε σε κάθε τους κίνηση, ήταν κάτι που δεν περνά απαρατήρητο..Μιλάμε για όλη τους τη ζωή. Άνθρωποι που έμεναν Θεσσαλονίκη και πήγαν Λευκοχώρι για να κάνουν αυτό που αγαπούν.

Κλείνω με κάποιες πανέμορφες φωτογραφίες που βρήκα για το αγρόκτημα και σε κάνουν να θες να γυρίσεις σαν τρελός..


Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Ζάκυνθος: Το φιόρο του Λεβάντε

Είπα να κάνω ένα μινι-αφιέρωμα στο λατρεμένο νησί τση Ζακύνθου, στο οποίο πέρασα τις καλοκαιρινές μου διακοπές.
Καταρχήν, ένα πρώτο σχόλιο, να πω πως πήγαινα για τρίτη φορά αυτή τη χρονιά, οπότε τις ομορφιές της τις πολλές, τις είχα δει. Έμενε να δω μόνο τις παραλίες της για να την ερωτευτώ. Όπως και έγινε.

Στη Ζάκυνθο, μπορεί να πάει κανείς με λεωφορείο απο Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή Πάτρα. Καράβι παίρνει απο την Κυλλήνη και διαρκεί μιαμιση ώρα μέχρι το λιμάνι τση Ζακύνθου. Για πληροφορίες για τιμές, διαδρομή και διάρκεια, απλά ρωτήστε με :).

Την τρίτη φορά λοιπόν, πήγα με αυτοκίνητο. Φτάνοντας στην Πάτρα, δεν μπορείς φυσικά να μην προσέξεις το κοσμοτέχνημα που υπάρχει εκεί.

Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου

Στη συνέχεια, είναι λίγο πολύπλοκο το πως θα φτάσεις στη γέφυρα, γιατί πας απο δρόμο για Ναύπακτο και οχι απο δρόμο για Αντίρριο, (αν θυμάμαι και καλά τις περιοχές, δεν οδηγούσα εγώ, πάντως κάπου μπερδεύεσαι στανταρ όμως) και σε σαράντα περίπου λεπτά έχεις φτάσει στην Κυλλήνη και περιμένεις πλοίο.

Όταν πλησιάζει το πλοίο, δεσπόζει ο Άγιος, (Άγιος Διονύσιος, όλοι άγιο τον έλεγαν απλά), η πιο όμορφη και μεγαλύτερη εκκλησία του νησιού.

Αυτό που είχα ακούσει και φοβόμουν, μιας και δεν ξέρω μπάνιο, είναι πως οι θάλασσες είναι κρύες και βαθιές. Η αλήθεια είναι πως η Ζάκυνθος είναι ένα νησί που ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό: ΟΛΕΣ οι θάλασσες είναι πεντακάθαρες. Απο εκεί και πέρα, έχει βαθιές θάλασσες, έχει ρηχές θάλασσες που περπατάς χιλιόμετρα και το νερό σου έρχεται το πολύ μέχρι το μπούτι, έχει θάλασσες μόνο με άμμο, θάλασσες μόνο με πέτρα, θάλασσες χωρίς κύμα, θάλασσες λάδι, θάλασσες με κόσμο, θάλασσες που είσαι εσύ και οι χελώνες κ.λπ. κ.λπ...

Μια απο τις πιο όμορφες είναι η παραλία του Γέρακα:


Το μπεζ που φαίνεται στις κορυφές, εκεί δίπλα στην κουφάλα (:P), ονομάζεται άργιλος και είναι ότι πρέπει για τον καθαρισμό και απολέπιση του δέρματος. Στο ίδιο μοτίβο είναι και οι παραλίες Azzurro και Βασιλικός.

Next stop: Πόρτο Βρώμη

Ένα μικρό και όμορφο λιμανάκι, με πεντακάθαρα και καταγάλανα νερά και μόνο λευκή πέτρα, απ όπου μπορείς να πάρεις καραβάκι για να πας στο Ναυάγιο. Μικρή στάση για μπάνιο και βουρ για ναυάγιο.


Next stop: Ναυάγιο


Ναυάγιο απο πάνω

Ναυάγιο απο κάτω


Ναυάγιο απο μέσα

Για όσους δεν ξέρουν, το ναυάγιο είναι ίσως το πιο γνωστό αξιοθέατο του νησιού. Περίπου είκοσι χρόνια πριν (μπορεί και τριάντα, δεν παίρνω και όρκο), έφτασε στο λιμάνι ένα πλοίο με λαθραία τσιγάρα, το οποίο αντιμετώπισε κάποια μηχανική βλάβη. Για να μην τους πιάσουν, το έσκασαν και άφησαν το πλοίο στο λιμάνι. Μετά απο δύο μέρες, βρέθηκε το πλοίο και τα λαθραία και φημολογείται οτι έπιασαν τον καπετάνιο και μέρος του πληρώματος. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως η Ζάκυνθος κάπνιζε Marlboro για τα επόμενα δύο χρόνια!

Next stop: Πόρτο Ρόξα και Πόρτο Λιμνιώνας

Δύο πανέμορφες περιοχές, στις οποίες μπαίνεις στο νερό με βουτιά και έχει υπέροχες σπηλιές εκεί κοντά για να εξερευνήσεις. Στα αρνητικά σε σχέση με τις άλλες το λίγο κρύο νερό. Αλλά και πάλι μη φανταστείτε. Η φυσική ομορφιά σε κάνει να το ξεχνάς και το υπερκαλύπτει. Στάση για φαγητό με θέα θάλασσα.

Πόρτο Λιμνιώνας

Next Stop: Μαραθωνήσι

Την επόμενη μέρα, νοικιάσαμε καραβάκι και πήγαμε εδώ:


Ντάξει, τα λόγια απλά περιττά. Τι να πρωτοθυμηθώ? Την αίσθηση του να'σαι καπετάνιος.. το να βουτάς στα απίστευτα νερά.. το να βλέπεις χελωνίτσες.. το να παίρνεις καφέ απο θαλάσσιο περίπτερο (!)...να κάνεις ηλιοθεραπεία στο καραβάκι σου..να ανακαλύπτεις καινούριες σπηλιές..ή την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας....


Next Stop: Cameo Island


Ένα πανέμορφο ιδιωτικό νησάκι, με φθηνή είσοδο, τέλεια παραλία και οργανωμένο self service beach bar! Κάθε Κυριακή, White Party...τι να λέμε!!!!

Next Stop: Μπόχαλη


Η Μπόχαλη, κατ' ευφημισμόν εννοείται, είναι η Καλλιθέα τση Ζακύνθου. Εκεί, έχει τα πιο κυριλέ μπαράκια, και αρκετές όμορφες καφετέριες. Έχει θέα σε όλη την πόλη και το βράδυ είναι εκπληκτικά.

Last but not least: Χώρα

Τελειώνοντας, λίγες απο τις ομορφιές της πόλης τση Ζακύνθου. Tο παρακάτω άγαλμα, βρίσκεται σε μια απο τις κεντρικότερες πλατείες τση Ζακύνθου, την πλατεία Σολωμού.

Η "Δόξα" του Σολωμού

Κλείνοντας το όχι και τόσο μινι τώρα που το ξανασκέφτομαι, (αλλά αν ερωτευτείς κάτι, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σύντομος), φωτογραφία απο το απόφθεγμα του Σολωμού, που βρίσκεται στο Μουσείο του Σολωμού, στην πλατεία του Αγίου Μλαρκου στη Χώρα.

Photos by : Mary Th. K.

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Αγαπημένα τετράστιχα....Part 2


Take this sinking boat and point it home.. We've still got time..Raise your hopeful voice you have a choice..You'll make it now..










Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια.. Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά, τα χρόνια μένουν άδεια......




Κι αμα δω κανένα φίλο, τρέμω
μη με θυμηθεί..Πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει..








Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.





Δεν αντέχω άλλο έλα.... έλα πάρε με αγκαλιά.. να πεθάνουμε στα γέλια, να 'ναι πάλι όπως παλιά......




Τα κομμάτια μου μαζεύω και τη σκέψη μου παιδεύω..
σε θυμάμαι και σε σβήνω, μια μ' αφήνεις, μια σ' αφήνω..
Δεν τ' αξίζουμε το ξέρω, έλα όμως που υποφέρω..
ό,τι πήρες και δε δίνεις, τώρα άλλοθι προτείνεις..

Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι...
νύχτα είναι θα περάσει...




Κι όλο εσένα θέλω μόνο...για κανέναν δε σηκώνω, τώρα πια...το ακουστικό....












...ζωή μου που είσαι άδεια..γέλα λίγο αν μ'αγαπάς...




Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.....