Άλλη μια μέρα...

Μια λεπτή γραμμή

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τα πράγματα συνήθως. . από άλλους λέγονται όρια. Θα χρησιμοποιήσω απλά τη λέξη γραμμή.

Κάποτε τα νεύρα μου θα παραλληλίζονταν με τριχιά. Τώρα, πλέον έχουν γίνει μια λεπτή γραμμή. Η υπομονή μου έχει σχεδόν εξαντληθεί, η ευγένεια μου αρχίζει και χάνεται και η τρελή θέλει να πάμε για μαρουλάκια!!!!

Όσο ευλογημένος είναι ο τόπος, άλλο τόσο θεόμουρλοι είναι οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτόν. Τέλος. Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ξυπνάω.

Όλα είναι στο μυαλό

Το καλοκαίρι ξεκίνησε σε νησί. Καλό σημάδι. Ήλιος, θάλασσα, κόσμος. Και το καλύτερο όλων: τα πάντα πληρωμένα.
Οι μέρες έμοιαζαν όνειρο. Εκεί που όλοι περνούσαν κρίση, εγώ ένιωθα πως είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Μακριά από όλους κι από όλα, για άλλη μια φορά, οι επιλογές μου με οδήγησαν σε αυτό τον ευλογημένο τόπο.
Φθινόπωρο. Αρχίζει και ερημώνει. Ο αέρας ακούγεται πλέον συνέχεια. Νυχτώνει νωρίς και ο κόσμος είναι πιο σκυθρωπός. Το ταμείο είναι μείον, ψάχνω τους ανθρώπους γύρω μου και η δουλειά δε με γεμίζει καθόλου.
Πάντα πίστευα στους ανθρώπους και στη δύναμη που έχουν πάνω μας. Πίστευα στις σχέσεις, τις ανθρώπινες και τις πιο προσωπικές. Στις προσωπικές, πιστεύω ακόμη.
Έχω ζήσει με αγάπη και έχω προσφέρει απλόχερα την αγάπη μου. Νιώθω τους ανθρώπους που είναι μακριά μου να μου δίνουν δύναμη, αλλά μέρα με τη μέρα, ο ευλογημένος τόπος με πνίγει. Η θάλασσα, αντί να παίρνει μακριά τα προβλήματα μου, μου τα φέρνει όλο και πιο κοντά με κάθε κύμα που σκάει δίπλα μου.

Προσπαθώ σε κάθε δυνατή ευκαιρία να δραπετεύω και βρίσκω λίγη ζεστασιά 75 και κάτι ναυτικά μίλια και 504 χμ από εδώ...

Μήπως όλα είναι στο μυαλό? Η φυλακή που με κρατάει εδώ, μήπως με κάνει να βλέπω τα πράγματα πιο θολά απ' ότι πραγματικά είναι? Μήπως οι επιφανειακές σχέσεις που έχω εδώ με κάνουν όλο και πιο κυνικό άνθρωπο? Μήπως η απουσία οποιουδήποτε ενδιαφέροντος για τη δουλειά μου με κάνει να παραλογίζομαι? Η αλήθεια φαντάζομαι είναι κάπου στη μέση...

Υ.Γ. Άγγελε, εδώ είμαι πάντα, δε φεύγω. Τελευταία προέκυψαν κάποια θεματάκια και δεν μπαίνω τόσο συχνά, αλλά όποτε με ψάξεις, να ξέρεις πως θα με βρεις.

Η φιλοσοφία του καλοκαιριού

Κλεμμένο, αλλά δοξασμένο, το παρακάτω κείμενο, είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής:

Αν το ποτήρι είναι μισό άδειο ή μισό γεμάτο ποτέ δεν ήξερα να σου απαντήσω… κατά τη γνώμη μου εξαρτάται πάντα απλώς απ΄το πόσο πολύ διψάς,…

Απλά.

Μαθήματα επιβίωσης

Ο αγαπητός Δαρβίνος μας δίδαξε ότι ο ισχυρός έχει περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Η σύγχρονη εκδοχή του παραπάνω μηνύματος επιδέχεται πολλές ερμηνείες και ακολουθεί η δική μου μετάφραση.

Το πιο βασικό μάθημα επιβίωσης, το έμαθα χωρίς να το καταλάβω σε άσχετη στιγμή και τώρα ήρθε ασυναίσθητα στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου μου. Μου το λεγες ξανά και ξανά, αλλά εγώ θεωρούσα ότι απλά ήσουν μέσα στην υπερβολή και δεν το σκεφτόμουν. Να που είναι αλήθεια.

Ύψωσε τείχη.

Δύο λέξεις, τόσο απλές, που μαζί δημιουργούν ένα από τους πιο ισχυρούς αμυντικούς συνδυασμούς. Είναι ο καλύτερος τρόπος να αποφύγεις να εκτεθείς υπερβολικά, να πληγωθείς χωρίς λόγο και να προφυλαχτείς. Θα μου πεις, αν δεν εκτεθείς, πως θα μάθεις και πως θα πάθεις.... όταν έχω καεί αδερφέ, δεν μπορώ να μάθω άλλο...τα' χω πάθει όλα...

Οπότε, ύψωσε τείχη. Σε ότι σε φοβίζει. Σε ότι σε εκνευρίζει. Σε ότι σε θυμώνει. Σε ότι σε κάνει ευάλωτη. Σε ότι σε αποδιοργανώνει. Σε ότι δε σου κάνει. Σε ότι δε θέλεις. Σε ότι χρειάζεται. Σε ότι δε χρειάζεται.

Απλά πρέπει να είμαι καλά. Δίνομαι πολύ. Πάντα το έκανα. Ακόμη και εκεί που δεν πρέπει. Δεν θα μάθω ποτέ, το ξέρω. Οπότε, μονόδρομος...

Εμπειρίες ζωής

Υποτίθεται ότι κάθε νέα εμπειρία έχει να μας προσφέρει κάτι.. να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, πιο ανοιχτόμυαλους, πιο προοδευτικούς, πιο κοινωνικούς, πιο κάτι τέλος πάντων..

Όταν όμως μια από τις μεγαλύτερες εμπειρίες - θεωρητικά- της ζωής σου, αντί να σε κάνει να νιώθεις πως κερδίζεις σε εμπειρίες, σε κάνει να νιώθεις πως χάνεις σε χρόνο...τη συνεχίζεις?? Και πως βρίσκεις το κουράγιο να τη σταματήσεις? Και ποιος ξεκινά πάλι από την αρχή.....

Η άριστη τέχνη της λήθης

Πόσο εύκολα μπορεί ένας άνθρωπος να ξεχάσει? Πόσο χρόνο χρειάζεται? Πέντε λεπτά? Μια βδομάδα? Ένα μήνα? Έξι μήνες? Ένα χρόνο?
Πόσο καιρό χρειάζεται μια πληγή για να κλείσει? Μήπως δεν κλείνει ποτέ?

Πόσο εύκολα μπορείς να διαγράψεις έναν άνθρωπο? Και πόσο εύκολα μπορούν να σε διαγράψουν οι άλλοι? Αρκεί μόνο να φύγεις χίλια χιλιόμετρα μακριά? Αυτό μόνο? Ή μήπως όσο μακριά και αν πας, κάποια πράγματα δε φεύγουν ποτέ? Σα σημάδια? Σα μελανιές? Αποτυπώματα στο μυαλό σου...
Που ότι και αν κάνεις, θα σε κυνηγάνε σαν φαντάσματα? Για να σου θυμίζουν ότι έφυγες ή ότι έφυγαν .. ότι όσο και αν προσπαθείς να τα διώξεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, εκείνα μια ζωή θα έρχονται στο μπροστά και πάντα ακάλεστα? Χωρίς να τα έχεις ζητήσει, χωρίς να τα χρειάζεσαι...

Και πότε πιστεύεις ότι οι άλλοι σε ξέχασαν? Όταν πάψουν να σου στέλνουν μηνύματα? Όταν πάψουν να απαντούν στα δικά σου? Όταν πάψουν να σε σκέφτονται ?Πότε??

Ημέρα 22η Είδη ανθρώπων

Είδα πρόσφατα ξανά το Slumdog Millionaire. Και θυμήθηκα την ατάκα "Υπάρχουν μόνο δύο ειδών άνθρωποι: οι καλοί και οι κακοί".

Καταλαβαίνεις πόσων ειδών άνθρωποι υπάρχουν, μόνο όταν εκτεθείς μαζί τους, στο ίδιο περιβάλλον σε δύσκολες συνθήκες. Εκεί, ακόμη και αν θέλει να κρυφτεί κάποιος, πολύ απλά δεν μπορεί. Δεν υπάρχουν μόνο οι δυνατοί, οι αδύναμοι, οι όμορφοι, οι άσχημοι, οι σκληροί, οι αισιόδοξοι....όχι...

Υπάρχουν οι σκιές..που σε ακολουθούν όπου πηγαίνεις γιατί δεν έχουν μάθει να οδηγούν..

Υπάρχουν οι κατάφωροι ρατσιστές..που περίμενες πως σαν είδος θα έχουν εκλείψει αλλά υπάρχουν ανάμεσα μας...

Υπάρχουν οι φοβητσιάρηδες.. που δεν τολμούν να αφήσουν την ακτή για να γνωρίσουν άλλες παραλίες..και απλά πλατσουρίζουν μόνοι τους στα γνώριμα νερά...

Αυτοί που με ξάφνιασαν πιο πολύ από όλους όμως, είναι οι εντελώς καμμένοι..αυτοί που έχουν υποφέρει άπειρα, που τους έχουν πληγώσει, που είναι λες και η μοίρα τους έχει κρατημένα από κάποια προηγούμενη ζωή...αυτοί είναι οι πιο γνήσιοι, οι πιο άνετοι, οι πιο ειλικρινείς, οι πιο σκληροί κι αδύναμοι μαζί, οι πιο περήφανοι και οι πιο άνθρωποι από όλους...

Εγώ? Εγώ που μπαίνω ? :/ Χμ....

Ημέρα 15η

Οι λυκοφιλίες δεν με ενδιέφεραν ποτέ. Μόνο επιφάνεια. Ουσία πουθενά. Περιποιημένο περιτύλιγμα και το περιεχόμενο απόν. Πως είναι δυνατόν? Γιατί κάποιοι άνθρωποι να είναι πρόβατα?

Θα μου πεις άλλοι είναι λιοντάρια, άλλοι τίγρεις, άλλοι πουλιά και άλλοι πρόβατα, απ 'όλα έχει ο μπαχτσές. Γιατί έτυχαν σε μένα τα πρόβατα όμως οεο?

Δείξε μου ότι έχεις έρθει εδώ για να δώσεις κάτι. Να προσπαθήσεις για κάτι. Να γνωρίσεις κάτι. Να μάθεις κάτι. Παλιότερα τα χλεύαζα τα περί leader και follower. Τώρα απλά βλέπω ότι μ' ακολουθούν όσο μακριά και αν πάω.

Άλλη μια άσπρη μέρα ξημέρωσε με προοπτικές επιτυχίας. Βόλτα και ξενάγηση και μαμ και όλα καλά. Άντε να δούμε.

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν βγάζω γρήγορα συμπεράσματα, πάντως κι αυτό από αλλού το κληρονόμησα.