Ομοιοπαθητική στον έρωτα..

Πότε ξέρεις πως ήρθε η ώρα για να ξεπεράσεις μια σχέση?


Πότε καταλαβαίνεις πως ήρθε ο καιρός να προχωρήσεις και να αφήσεις πίσω έναν άνθρωπο, μια σχέση και επιτέλους μια ζωή?

Πότε νιώθεις πως ο άλλος δεν πρόκειται να σου κάνει τη χάρη και να γυρίσει όσο και αν εσύ θα το ήθελες?

Νιώθω πως είμαι μαζόχα ώρες ώρες..


Κάθομαι και βασανίζω το μυαλό μου με σκέψεις πως θα γυρίσεις και θα είναι πάλι όλα όπως πρώτα, και ίσως και καλύτερα..
Κάθομαι και σκέφτομαι πως μ' αγαπάς ακόμη αλλά κάτι σε εμποδίζει απο το να τρέξεις στην αγκαλιά μου..

Υπάρχει και όνομα για την άμυνα μου..αμέ.. Η ομοιοπαθητική. (ανακαλύφθηκε πολύ αργότερα, οπότε μη λυπάσαι Σίγκμουντ, είμαι σίγουρη πως όλο και κάτι θα έχεις πει και εσύ γι'αυτό).
Εκτίθεμαι στην αρρώστια και δεν προσπαθώ να την πολεμήσω με γιατροσόφια. Απλά την υπομένω και εύχομαι να έχω γερό ανοσοποιητικό. Αυτό κάνω και εγώ μαζί σου, απλά εύχομαι..


Μέχρι στιγμής, η μάχη καλά κρατεί αλλά νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν σιγά σιγά..

Η επιρροή σου πάνω μου βλέπεις, είναι ακόμη τεράστια.
Δε σε βλέπω, μα σε νιώθω στον αέρα.. Δεν σε ακούω, μα η φωνή σου αντηχεί στα αυτιά μου..
Όλη η πόλη αναβλύζει απο σένα και απο εκεί που τη λάτρευα, πλέον με πνίγει.. Σε κρατάει μακριά μου..

Ωχού, δεν παλεύομαι πια. Ακόμη κι όταν θέλω να μιλήσω για το πως να σε ξεπεράσω, καταλήγω να μιλάω για σένα και φτού κι απο την αρχή..