Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Η μη προτεραιότητα. . . . .

Καθόμουν και χάζευα τη βροχή έξω απο το παράθυρο. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή σε μια χαζή και αδιάφορη ταινία. Για να σταματήσω να σκέφτομαι, άρχισα να παρακολουθώ. Όπως φανταζόμουν στην αρχή, η ταινία ήταν εντελώς προβλέψιμη,με συγκεκριμένους διαλόγους και μέτριο καστ.
Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις όμως, και με έκανε να θέλω να γράψω γι΄αυτό, ήταν το γεγονός πως η πρωταγωνίστρια του έργου, παρόλο που είχε το καλό παιδί στα πόδια της να την παρακαλάει, πάντα τον γείωνε και πήγαινε με τον αλήτη...

Ντάξει, στο τέλος καταλήγει με το καλό παιδί, γιατί είναι ταινία..στην πραγματικότητα όμως, η πρωταγωνίστρια φτύνει το καλό παιδί, και φεύγει με τον αλήτη για Μπαχάμες.

Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα μια τρελή ταύτιση με το καλό παιδί... είμαι πάντα η δεύτερη επιλογή, η μη προτεραιότητα. η "best friend"...

Γιατί να μην μπορώ να είμαι ο αλήτης της ζωής μου?
Γιατί να πρέπει να δέχομαι πίσω όσους γυρνάνε μετανιωμένοι, ξέροντας πως στην πρώτη ευκαιρία θα φύγουν και πάλι και θα μείνω μόνη?

2 σχόλια:

Elen Chamelen είπε...

Θέλει μαγκιά για να γίνεις ο αλήτης της ζωής σου...Είναι στο χέρι σου πιστεύω να αποδείξεις κυρίως στον εαυτό σου ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά σου,λίγο πιο σκληρή μεν αλλά που και που χρειάζεται...
Σε χαιρετώ με ευχές για καλή χρονιά!

Feather είπε...

kalh xronia kai se sena! Fusika kai einai sto xeri mou, apo ekei ksekinoun ola..otan omws iparxei h sini8eia sth mesh, eisai ka iesy malakas san anthrwpos kai malakos genikotera, e de thelei kai poli gia na diaiwnizetai mia katastash...an me ennoeis...