Το καλοκαίρι ξεκίνησε σε νησί. Καλό σημάδι. Ήλιος, θάλασσα, κόσμος. Και το καλύτερο όλων: τα πάντα πληρωμένα.
Οι μέρες έμοιαζαν όνειρο. Εκεί που όλοι περνούσαν κρίση, εγώ ένιωθα πως είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Μακριά από όλους κι από όλα, για άλλη μια φορά, οι επιλογές μου με οδήγησαν σε αυτό τον ευλογημένο τόπο.
Φθινόπωρο. Αρχίζει και ερημώνει. Ο αέρας ακούγεται πλέον συνέχεια. Νυχτώνει νωρίς και ο κόσμος είναι πιο σκυθρωπός. Το ταμείο είναι μείον, ψάχνω τους ανθρώπους γύρω μου και η δουλειά δε με γεμίζει καθόλου.
Πάντα πίστευα στους ανθρώπους και στη δύναμη που έχουν πάνω μας. Πίστευα στις σχέσεις, τις ανθρώπινες και τις πιο προσωπικές. Στις προσωπικές, πιστεύω ακόμη.
Έχω ζήσει με αγάπη και έχω προσφέρει απλόχερα την αγάπη μου. Νιώθω τους ανθρώπους που είναι μακριά μου να μου δίνουν δύναμη, αλλά μέρα με τη μέρα, ο ευλογημένος τόπος με πνίγει. Η θάλασσα, αντί να παίρνει μακριά τα προβλήματα μου, μου τα φέρνει όλο και πιο κοντά με κάθε κύμα που σκάει δίπλα μου.
Προσπαθώ σε κάθε δυνατή ευκαιρία να δραπετεύω και βρίσκω λίγη ζεστασιά 75 και κάτι ναυτικά μίλια και 504 χμ από εδώ...
Μήπως όλα είναι στο μυαλό? Η φυλακή που με κρατάει εδώ, μήπως με κάνει να βλέπω τα πράγματα πιο θολά απ' ότι πραγματικά είναι? Μήπως οι επιφανειακές σχέσεις που έχω εδώ με κάνουν όλο και πιο κυνικό άνθρωπο? Μήπως η απουσία οποιουδήποτε ενδιαφέροντος για τη δουλειά μου με κάνει να παραλογίζομαι? Η αλήθεια φαντάζομαι είναι κάπου στη μέση...
Υ.Γ. Άγγελε, εδώ είμαι πάντα, δε φεύγω. Τελευταία προέκυψαν κάποια θεματάκια και δεν μπαίνω τόσο συχνά, αλλά όποτε με ψάξεις, να ξέρεις πως θα με βρεις.
Οι μέρες έμοιαζαν όνειρο. Εκεί που όλοι περνούσαν κρίση, εγώ ένιωθα πως είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Μακριά από όλους κι από όλα, για άλλη μια φορά, οι επιλογές μου με οδήγησαν σε αυτό τον ευλογημένο τόπο.
Φθινόπωρο. Αρχίζει και ερημώνει. Ο αέρας ακούγεται πλέον συνέχεια. Νυχτώνει νωρίς και ο κόσμος είναι πιο σκυθρωπός. Το ταμείο είναι μείον, ψάχνω τους ανθρώπους γύρω μου και η δουλειά δε με γεμίζει καθόλου.
Πάντα πίστευα στους ανθρώπους και στη δύναμη που έχουν πάνω μας. Πίστευα στις σχέσεις, τις ανθρώπινες και τις πιο προσωπικές. Στις προσωπικές, πιστεύω ακόμη.
Έχω ζήσει με αγάπη και έχω προσφέρει απλόχερα την αγάπη μου. Νιώθω τους ανθρώπους που είναι μακριά μου να μου δίνουν δύναμη, αλλά μέρα με τη μέρα, ο ευλογημένος τόπος με πνίγει. Η θάλασσα, αντί να παίρνει μακριά τα προβλήματα μου, μου τα φέρνει όλο και πιο κοντά με κάθε κύμα που σκάει δίπλα μου.
Προσπαθώ σε κάθε δυνατή ευκαιρία να δραπετεύω και βρίσκω λίγη ζεστασιά 75 και κάτι ναυτικά μίλια και 504 χμ από εδώ...
Μήπως όλα είναι στο μυαλό? Η φυλακή που με κρατάει εδώ, μήπως με κάνει να βλέπω τα πράγματα πιο θολά απ' ότι πραγματικά είναι? Μήπως οι επιφανειακές σχέσεις που έχω εδώ με κάνουν όλο και πιο κυνικό άνθρωπο? Μήπως η απουσία οποιουδήποτε ενδιαφέροντος για τη δουλειά μου με κάνει να παραλογίζομαι? Η αλήθεια φαντάζομαι είναι κάπου στη μέση...
Υ.Γ. Άγγελε, εδώ είμαι πάντα, δε φεύγω. Τελευταία προέκυψαν κάποια θεματάκια και δεν μπαίνω τόσο συχνά, αλλά όποτε με ψάξεις, να ξέρεις πως θα με βρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου