Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Μια σταγόνα ελπίδας ζητούσα μόνο..


Πόσο εύκολα αλήθεια πάμε απο την κόλαση στον παράδεισο??
Πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η διάθεση μας και ξαφνικά να νιώθουμε σαν να πετάμε στα σύννεφα??
Πόσο θάρρος χρειάζεται για να παραδεχτείς μια αλήθεια??
Πόσο κουράγιο για να πεις πως δεν έχει τελειώσει τίποτα και πως όλα είναι μέσα στο παιχνίδι??

Το χειρότερο μου είναι η αναμονή. Σε τρώει. Κυριολεκτικά. Να περιμένεις μια απάντηση, ένα ναι ή ένα όχι, τη ζωή ή το θάνατο και ο έλεγχος να έχει φύγει πλέον απο τα χέρια σου.. Να νιώθεις εντελώς αδύναμος και έρμαιο της μοίρας κάποιου άλλου..

Όταν όμως η αναμονή λάβει τέλος, έρχεται η λύτρωση. Η απάντηση, όποια κι αν είναι, είναι ικανοποιητική απλά και μόνο γιατί σε έχει βγάλει απο το λαβύρινθο τόσων σκέψεων.
Όταν όμως η απάντηση είναι συνάμα θετική, τότε is heaven on earth.

Βλέπετε, μ'αγαπάει...

Δεν υπάρχουν σχόλια: