Nowhere like home..

Μπορεί να έφυγα για φοιτήτρια σαν κυνηγημένη και να έριξα μάυρη πέτρα πίσω μου..

Μπορεί να λατρεύω τη Θεσσαλονίκη μέχρι εκεί που δεν πάει..

Μπορεί να τη θεωρώ πατρίδα μου και να πορώνομαι πιο πολύ και απο τους ίδιους τους Θεσσαλονικιούς...

Αλλά τελικά.... πουθενά σαν το σπίτι σου!!!

Είναι άλλο πράγμα να γυρνάς σπίτι σου, στο δωμάτιο σου, στο κρεβάτι σου...

Η μαμά σου να έχει κάνει όλο το σπίτι χριστουγεννιάτικο...

Να έχει στολίσει ένα δέντρο μέχρι εκεί πάνω (καμιά σχέση με τη δικιά μου κουτσουλίτσα στη Θεσ/νίκη) και να σε περιμένει με την πιατέλα απο μελομακάρονα στο ένα χέρι, και τους κουραμπιέδες στο άλλο ...

Να σου έχει φτιάξει όλα τα αγαπημένα σου φαγητά, σαλάτες, γλυκά, ποτά και δεν συμμαζεύεται...

Να λες στον μπαμπά σου τα κάλαντα και να πέφτουν τα 20ευρα...

Να βλέπεις επιτέλους την ανιψιά σου που έχει γίνει γίγαντας απο την τελευταία φορά που την είδες και να σου σκάει κάτι χαμόγελα που ζεσταίνουν και τη σκληρότερη καρδιά...

Να κοιμάσαι στο παιδικό σου κρεβάτι και να έχεις την αφίσα του Σάκη πάνω απο το κεφάλι σου..

Να σε παίρνει ο ύπνος ακούγοντας τον αγαπημένο σου σταθμό που δεν εκπέμπει Θεσ/νίκη..