Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Το τέλος μιας ημέρας...


Υπάρχουν μέρες, που απλά δεν ξημερώνουν...που δε θες να σηκωθείς απο το όμορφο κρεβατάκι σου, που θέλεις να κλείσεις το ρημαδο-ξυπνητήρι σου και να γυρίσεις πλευρό γιατί ξέρεις, ξέρεις πως αν σηκωθείς, there's no way back.

Που δεν θέλεις εννοείται να πας στη δουλειά, που και μόνο η σκέψη της σχολής σε κάνει να παθαίνεις κατάθλιψη, που ο καιρός σε μελαγχολεί ανελέητα και που για να μην τα πολυλογώ, όλα είναι σκατούλες βρε παιδί μου...


Έλα όμως...που εκεί πάνω...έρχεσαι εσύ...ναι εσύ...
και μου ομορφαίνεις τη ζωή, που με κάνεις να χαίρομαι όλη τη μέρα και να βλέπω πεταλούδες και συννεφάκια γύρω μου..που εκτός τόπου και χρόνου μου στέλνεις ποιηματάκια και με κάνεις απλά να κολλάω ακόμη πιο πολύ απο όσο είμαι...

Ναι..κάτι τέτοιες μέρες, αξίζει να σηκώνεσαι απο το κρεβατάκι σου..γιατί στο τέλος της μέρας, θα με πάρεις αγκαλιά, θα με ηρεμήσεις και όλα θα είναι ρόδινα και πάλι...
θα μου χαμογελάσεις, θα με κοιτάξεις με αυτά τα απίστευτα μελί-καφέ ανοιχτό μάτια σου, και θα λιώσω...

Υ.Γ.
Σ: Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια...
Γ: Απο τότε που ερωτεύτηκες, δεν κοιμάσαι..
Σ: Και είναι καλό αυτό ή κακό?
Γ: Άρχισες επιτέλους να ζεις και λίγο....

Δεν υπάρχουν σχόλια: