Μου αρέσει πολύ να φιλοξενώ κόσμο στο σπίτι μου... θες γιατί είναι μεγάλο ( δύο κρεβάτια και ένας καναπές), θες γιατί είναι σχετικά κέντρο, θες γιατί έτσι νιώθω πως μου λείπει λιγότερο ο Λομπάκος μου... όπως και να'χει αυτές τις μέρες φιλοξένησα ένα απο τα πιο καλόψυχα άτομα που έχω στη ζωή μου.
Εννοείται πως περάσαμε υπέροχα. Αυτές τις τέσσερις μέρες, έζησα ξανά τα πάλαι-ποτέ φοιτητικά μου χρόνια, πήγα στα μέρη που σύχναζα, γέλασα, έκλαψα, σκέφτηκα, έκανα βόλτα παραλία, έφαγα μέχρι σκασμού, κλπ κλπ κλπ...
Το κακό όμως, είναι πως σου φέρνει στο μυαλό, πράγματα, σκηνικά και τρόπο ζωής που έχεις προσπαθήσει με χίλια ζόρια να αποβάλλεις απο τον οργανισμό σου.. σου θυμίζει πόσο ξέγνοιαστα περνούσες..που ξυπνούσες οτι ώρα ήθελες..που έλιωνες στους καφέδες..που έβλεπες ταινίες μέχρι τα ξημερώματα..που συζητούσες στη βεράντα και γελούσες και ξυπνούσες τους γείτονες....
Πριν λίγο την πήγα στα ΚΤΕΛ και θα πήγαινα γυμναστήριο. Επειδή όμως είμαι και ολίγον loner, προτίμησα να κάνω τη σαλάτα μου, να ακούσω λαλά και να χαζέψω στο νετ, σε μια προσπάθεια να περάσω λίγο me-time...να ξαναβρώ την αυτονομία μου...
Και συνεχίζουμε...σήμερα το βράδυ, θα περιμένω τον άγγελο μου... και πάει λέγοντας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου