Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Αγαπημένα τετράστιχα....Part 2


Take this sinking boat and point it home.. We've still got time..Raise your hopeful voice you have a choice..You'll make it now..










Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια.. Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά, τα χρόνια μένουν άδεια......




Κι αμα δω κανένα φίλο, τρέμω
μη με θυμηθεί..Πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει..








Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.





Δεν αντέχω άλλο έλα.... έλα πάρε με αγκαλιά.. να πεθάνουμε στα γέλια, να 'ναι πάλι όπως παλιά......




Τα κομμάτια μου μαζεύω και τη σκέψη μου παιδεύω..
σε θυμάμαι και σε σβήνω, μια μ' αφήνεις, μια σ' αφήνω..
Δεν τ' αξίζουμε το ξέρω, έλα όμως που υποφέρω..
ό,τι πήρες και δε δίνεις, τώρα άλλοθι προτείνεις..

Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι...
νύχτα είναι θα περάσει...




Κι όλο εσένα θέλω μόνο...για κανέναν δε σηκώνω, τώρα πια...το ακουστικό....












...ζωή μου που είσαι άδεια..γέλα λίγο αν μ'αγαπάς...




Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.....


4 σχόλια:

Angelos είπε...

"Κι αμα δω κανένα φίλο, τρέμω
μη με θυμηθεί..Πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει.."

τι λες τώρα... πόσο αληθινό!!!

Feather είπε...

η αλήθεια είναι πως με πέτυχες σε περίοδο αλλαγών του μπλογκ!! :PP

Απο εκεί και πέρα, κάθε τετράστιχο,μιας και είναι όλα επιλεγμένα βλέπεις, είναι λέξεις και φράσεις που όλοι λίγο πολύ έχουμε νιώσει...

Αυτό που αναφέρεις όμως είναι το κάτι άλλο..ζωγράφισε λέμε! :PP

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

πωωωωωωωω ανατρίχιασα.ξέρεις τι είναι να μην έχεις λεφτά για αρβανιτάκη-τσανακλίδου,να κάθεσαι σε ένα παρατημένο παγκάκι παρατημένου πάρκου έξω απ το ανοιχτό θέατρο με μπύρα και τσιγάρο και να ακούς "όσο κι αν κανείς προσέχει,όοοσο κι αν το κηνυγά"...και μετά μαμά γερνάω...

αχ και στγο ανκόρ να ανοίγουν τις πόρτες και να μπαίνουμε τρέχοντας μέσα,χωρίς μεγάλες απαιτήσεις βέβαια,περίμενα να μην τις βλέπω καν.Και όμως πήγαμε τέρμα μπροστά κι ακουμπούσα τους αγκώνες μου στη σκηνή και κόντευα να βάλω τα κλάματα.οκ,έγινα μελό,αλλά πραγματικά δεν περιμενα ούτε εγώ να συγκινηθώ τόσο.ουφ.πάντα τέτοιες συναυλίες να υπάρχουν..

Feather είπε...

Οπότε μπορείς να καταλάβεις τι είναι να κρατάω λεφτά και να τα καταφέρνω να είμαι στην πρώτη συναυλία του καλοκαιριού (ζήλιααα :PPP), να ακούς το λατρεμένο σου παράπονο και λίγες εβδομάδες μετά, να σε βάζει η αδερφή σου να το ακους και απο το river party, γιατί εσύ δούλευες και δν μπορούσες να πας....ανατριχίλα indeed!!!