Χμ..Περίεργη φάση...Οκτώβρης...

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει και εγώ νιώθω ξανά λίγο απόμακρη..
Σαν να είμαι θεατής της ζωής μου...έχω να το νιώσω απο το λύκειο...ίσως φταίει το οτι οι μέρες μου περνάνε με πολλή δουλειά και πολλή ρουτίνα...
Επέλεξα να σπουδάσω το επάγγελμα μου ακριβώς για να αποφύγω τα τετριμμένα και να που φαίνεται πως κανείς δε μπορεί να γλιτώσει απο αυτά...χμ...

Βγήκες πολύ άγρια απο τη ζωή μου..το ξέρω πως δεν προσπαθώ καν να σε φέρω πίσω..δεν είμαι σίγουρη πλέον αν σε θέλω σε αυτή...αν χωράς...θα μου πεις πως γίνεται ένας άνθρωπος που τη γέμιζε, τώρα να μη χωράει..έλα μου ντε...

Είναι που έμαθα να ζω με εμένα πια...να ζω με τις σκέψεις μου...να έχω το χώρο και το χρόνο μου...να αθλούμαι..να διαβάζω..να ενημερώνομαι...να γελάω...να βγαίνω επιτέλους με νέο κόσμο και να κινητοποιούμαι...

Είδες, αυτό που μου είχες πει κάποτε να κάνω γιατί σε έπνιγα, το να βγω με άλλους ανθρώπους στην τελική σε έδιωξε μακριά... οξύμωρο θα έλεγα...

Μου αρέσει το φθινόπωρο. Γιατί άλλαξα τη ντουλάπα μου και έβαλα όλα τα φούτερ. Και βρήκα τα κασκόλ μου και τα σκουφάκια μου και είμαι σίγουρη πως θα τα κάνω το νέο φετίχ μου. Πάνε τρελά και με τα λογής λογής χρώματα σταράκια μου που δε θα βγάζω ούτε το ένα, ούτε το άλλο από πάνω μου.

Και φυσικά εσύ. Έχω καιρό να σε αναφέρω. Αλλά όπως και να το κάνουμε, όσο πάει ο καιρός, τόσο δυναμώνει αυτό που νιώθω για σένα. Εντελώς όμως. Τόσο γίνομαι κτητική και ζηλιάρα και τρελή εντελώς με την πάρτη σου και κάθε πρωί που ξυπνάω και είσαι δίπλα μου, κάνω σα χαζή χαρούλες. Ναι, ακόμη.